Ponownie odżyły dyskusje na temat zwrotu Grecji rzeźb z Partenonu. W trakcie dyskusji na temat projektu uchwały przedłożonej Zgromadzeniu Ogólnemu ONZ przez Grecję organ przyjął bez głosowania rezolucję w sprawie „wynagrodzenia lub zwrotu dóbr kultury krajom ich pochodzenia”.
Wywiedzione na początku XIX wieku zabytki, obecnie znajdują się w kolekcji The British Museum, które twierdzi, że Grecja nie jest ich prawnym właścicielem. Na ich wywiezienie miały się bowiem zgodzić ówczesne władze Imperium Osmańskiego.
Ta ważna decyzja jest postrzegana przez wielu jako greckie zwycięstwo w długim sporze z Wielką Brytanią nad kwestią marmurów z ateńskiego Partenonu, które zostały zabrane przez Thomasa Bruce’a, 7. earla Elgina pełniącego rolę brytyjskiego posła w Konstantynopolu w latach 1799-1803.
Prace demontażu rzeźb spowodowało spore zniszczenie Partenonu, stosowano bowiem łomy, piły i materiały wybuchowe. Na określenie działalności lorda Elgina w języku francuskim uformował się nawet termin „elginizm” (elginisme) oznaczający rabunkowe pozbawianie historycznych obiektów architektonicznych ozdób rzeźbiarskich.
Zgodnie z oficjalnym oświadczeniem ONZ, „na jego warunkach Zgromadzenie wzywa wszystkie właściwe organy, agencje, fundusze i programy systemu Narodów Zjednoczonych do dalszego zajmowania się kwestią wynagrodzenia lub zwrotu dóbr kultury do krajów ich właściwego pochodzenia udzielając odpowiedniego wsparcia”.
Podczas dyskusji przedstawiciel grecki przy ONZ Maria Theofili argumentowała, że ”społeczność międzynarodowa ponosi wspólną odpowiedzialność za ochronę dóbr kultury”, dodając, że „ostatnich kilka dekad charakteryzowało się wzrostem nielegalnego handlu takimi artefaktami”. Grecja twierdzi, że nowe Muzeum Akropolu jest najbezpieczniejszym miejscem do przechowywania „Marmurów Partenonu”.
W tym samym ogłoszeniu ONZ, przyłączając się do wezwania Grecji, przedstawiciel Libii zauważył, że w ciągu ostatnich 500 lat jego kraj został poddany grabieży jego dziedzictwa kulturowego, a libijskie artefakty są eksponowane na całym świecie. „W tym filary, które zdobią ogród pewnej europejskiej rodziny królewskiej”.
Kulisy bankructwa Thomasa Bruce’a, 7. earla Elgina w 1810 r. zmusiły go do zaoferowania Koronie Brytyjskiej marmurów do sprzedaży. Już wówczas legalność i etyczna strona przedsięwzięcia Elgina budziły w Brytanii wątpliwości. Na zalecenie komisji parlamentarnej, marmury zostały zakupione przez Wielką Brytanię w 1816 r. za £35 000, znacznie poniżej poniesionych przez Elgina kosztów.
